God dae watch me
Ga naar de pagina van Cobie WaasdorpHa allemaal,
Het heeft weer even geduurd, maar hier dan weer een update/blog van mij. Momenteel geschreven vanuit Nederland, waar ik de komende weken hoop te verblijven voor een verlof periode.
De afgelopen maanden is er van alles gebeurt. Soms weet ik eigenlijk niet eens hoe ik mijn leven kan omschrijven en uitleggen aan mensen die niet aan boord leven. Het leven is zo bijzonder, zo intens en soms ook zo ingewikkeld. Tegelijk vind ik het ook mooi om er iets over te delen, zodat mensen een beetje inzicht krijgen in mijn leven.
Maar goed, de laatste blog was afgelopen oktober 2023. Toen net aan het begin van de fieldservice in Sierra Leone. En wat een zegen is het om in dit land gewerkt te mogen hebben! Wat een enorm mooi en bijzonder land is Sweet Salone (zoals de bevolking het graag noemt). Ik heb met veel plezier hier weer zoveel mensen mogen zien. Met een geweldig team mogen werken. En weer genoeg dingen meegemaakt. Dingen die mij hebben geraakt, dingen die mij veel vreugde gaven, of soms ook juist veel verdriet.
Iets wat mij bijvoorbeeld heel veel vreugde gaf, waren de goiter patiënten. Deze patiënten hebben een goiter, wat inhoudt dat ze een vergrootte schildklier hebben. Een tumor bij hun schildklier. Vaak is het schildklierhormoon ook ontregeld in het lichaam. Mensen met een versnelde, of een vertraagde schilklierfunctie. Dit checkten we in september. We zagen alle patiënten die een schildklier tumor hadden en namen bloed af en keken naar hun symptomen. De patiënten met een normale schildklierwaarde mochten in januari weer terugkomen, als de chirurg er zou zijn. En de mensen met een afwijkende schildklierwaarde moesten we elke maand terug zien aan boord. We controleerden dat met een bloedafname of er iets veranderde en de patiënten startten met medicatie. Ik was een beetje de verantwoordelijke verpleegkundige geworden van deze groep. En daar heb ik zo ontzettend van genoten! Zo bijzonder om elke maand ‘je eigen’ patiënten te zien. Ik heb echt een band met ze opgebouwd, en we leerden elkaar goed kennen.
Zo ook bij Hawanatu. Haar schildklierwaarde was afwijkend, maar daarnaast had ze ook nog andere medische problemen. De medische problemen konden een risico geven voor een operatie, dus ik moest haar aandringen om haar leefstijl te veranderen en om hulp te zoeken hiervoor. De daaropvolgende afspraak was er niet veel veranderd in de waarden en moest ik haar nogmaals de noodzaak laten zien wat er moest gaan veranderen. En deze keer leek alsof de knop om ging. Ze begreep het en ging er voor strijden. En dat heeft ze gedaan! In een paar maanden tijd viel ze af, en doordat ze gezondere lifestyle had, werden haar suikerwaarden ook beter. Uiteindelijk allemaal in een goede waarde, waardoor ze aan haar schildklier geopereerd kon gaan worden. En ik kan je vertellen, ik was en ben zo enorm trots op haar. Ze heeft er zo hard voor gestreden.
Ik mocht begin februari haar opname doen, en oh wat gaf dat een vreugde! Zelf was ze ook zo blij. Ze zei het tegen iedereen: Cobie en ik hebben er samen voor gestreden en Cobie heeft me zo geholpen. En zo fijn om haar ook na de operatie te zien. Want geen goiter meer, en een hele blijmoedige vrouw. Die zo erg ook heeft verteld over hoe goed God voor haar was in dit alles.
Heerlijk ook om met een geweldig team samen te werken. Ik ben van die mensen allemaal gaan houden. We maken altijd zo veel mee met elkaar. Hebben soms mega drukke en lange dagen, waarna we allemaal zo moe zijn. Maar gelukkig ook wat rustigere dagen, waar we heerlijk met elkaar kunnen kletsen en gek doen. En wat hou ik er van om af en toe ook wat gekkigheid uit te halen. Pas hebben we met ons team de daycrew voor de gek gehouden, door ze te laten geloven dat we urine roken en opdronken (wat overigens ananassap was). Die gezichten en reacties: GOUD! Zo erg genieten. Daarnaast vind ik het ook heerlijk om een gezellig muziekje aan te zetten in de wachtruimte, waarna we vervolgens met allemaal kindjes de mooiste dansmoves aan het showen zijn. Of wat oudere mannen die toch maar even ook aan het dansen zijn op hun lokale muziek. Geweldig, wat heb ik toch een bijzonder werk. En wat hou ik hier enorm van!
En mooie en fijne dingen hebben ook altijd een keerzijde. Verdriet om de moeilijke en oneerlijke (zo voelt het vaak…) – nee- gesprekken. Pijn, omdat we na 4 maanden er achter kwamen dat een 16-jarige patiënt te ziek zou zijn voor een operatie. Pijn, om het verdriet in zijn ogen te zien. Pijn, om alle hoop uit zijn ogen zien weg te gaan. Pijn, om zo’n jongen weer terug naar zijn dorp te sturen, en je weet dat mensen hem al hebben uitgelachen dat hij überhaupt nog naar het schip ging. Pijn, omdat hij zo ziek is en waarschijnlijk snel gaan overlijden. Maar toch, ondanks al die emoties van pijn en verdriet is er toch HOOP. Want wat we deze jongen hebben mogen meegeven is dat er een God boven zijn leven staat. Een God die naar hem omziet. Die genezing brengt. Genezing in het hart. En daardoor kan ik, kunnen we patiënten toch loslaten. Omdat we weten dat God regeert. En Hij zal leiden. Bij deze jonge jongen, bij alle -nee- patiënten. Maar ook bij alle patiënten en caregivers aan boord. Tell Papa God tenki!
Afgelopen november bleek ook dat ik als mens denk alles netjes gepland te hebben, dat het zo ineens niet het geval kan zijn. Want begin november kreeg ik te horen dat ik nog niet naar Madagaskar hoef in januari, omdat de fieldservice pas eind mei begint. Dit zorgde voor veel onduidelijkheid en verwarring. Uiteindelijk is er een nieuw plan gemaakt. Hierdoor ben ik nu 2 maanden in Nederland en hoop ik in mei naar Madagaskar te gaan. Daarnaast ga ik dan een nieuwe functie te krijgen. In Madagaskar hoop ik als ik preoperatieve teamleider aan de slag te gaan. Nog steeds in het preoperatieve team, maar nu als teamleider. Betekend dat ik onder andere verantwoordelijk ben dat alles in goede orde verloopt en dat er op tijd gecommuniceerd wordt met disciplines. Een hele leuke nieuwe uitdaging, waar ik met veel plezier op uitkijk. Het zal vast wel wennen worden, zo een andere rol. Maar het is ook mooi om verder te ontwikkelen in het werk, aangezien ik in juni al weer 2 jaar in dit team mag werken. Spannend, maar zin in!
Naast het werken de afgelopen maanden, heb ik ook andere dingen beleefd. Zo ben ik afgelopen januari naar Texas, USA geweest voor een training die werd georganiseerd vanuit Mercy Ships. Een interessante en leerzame training die plaatsvond op het terrein van Mercy Ships’ hoofdkantoor. Heel mooi om even niet op één van de schepen te zijn, of in Nederland. Maar ver weg en dan bezig te zijn met Mercy Ships. Terug te gaan naar wat je drijfveer is, waarom je dit werk doet, waar je vandaan komt, hoe je gelooft, hoe verschillend geloven kan zijn aan boord, hoe het is om met culturen aan boord te leven en bovenal te ontdekken waar onze identiteit ligt: in Christus.
Een hele waardevolle maand was dit! Naast deze training had ik ook basic training. Hier werden brandblus techniek, redding technieken voor in het water, vanaf het schip, etc, aangeleerd. En daarnaast werden we ook echte brandweermannen en – vrouwen. Er werd veel gelachen en we zijn zo met elkaar een hecht clubje geworden.
Na deze maand in Texas, gingen we met een grote groep op reis naar de GLM (Global Mercy) in Sierra Leone. Een lange en vermoeiende reis. Maar heerlijk om weer terug aan boord te zijn bij de mensen die zo dierbaar voor me zijn.
De maand februari heb ik in het preoperatieve team gewerkt. Het waren heerlijke weken. En zo fijn om het team weer te helpen. Ze hebben zo enorm hard gewerkt de weken dat ik weg was, dus het was ook fijn om weer er voor ze te zijn. Daarnaast hebben we ook leuke activiteiten gedaan met (een gedeelte van) het team. Zoals een weekendje naar Kenema, ijsje eten, met z’n allen uiteten. En niet te vergeten de dansjes en de mooie worship met elkaar.
En zo tikten de dagen af, en was het 1 maart. Het moment dat ik afscheid moest gaan nemen van zoveel lieve mensen. Mensen die ik al mijn hele Mercy Ships tijd ken. Van de schip vrienden, van het team, van het prachtige Salone. Oh wat was het moeilijk. Er zijn heel veel traantjes gelaten. Emotioneel en dankbaar afscheid. Want wat ben ik dankbaar voor al deze mensen. Mensen die altijd voor mij klaarstonden, bij wie ik terecht kon, waar ik spelletjes mee speelde, waar ik mee lunchte en diner had, met wie ik 5 dagen in de week werkte, met wie ik ’s avonds heerlijk een avondje kon bankhangen, met wie ik fijn Nederlands kon praten, bij wie ik mijn hart kon luchten, met wie ik samen kon zingen, muziek maken en bidden. En ik kan nog wel even doorgaan. Schipleven. Een bijzonder leven.
Het schipleven op de Global Mercy zit er nu op. Dankbaarheid voor wat achter ligt en vertrouwen in wat voor ligt. En met vertrouwen in de Leidsman die met mij mee zal gaan. Alleen hoef ik het niet te doen. Wat een wonder en wat een zegen om dat te mogen weten.
Ik zal sowieso tot december dit jaar DV aan boord van de Africa Mercy in Madagaskar te zijn. Wat er daarna zal gaan gebeuren weet ik nog niet. Biddend en vertrouwend op God in het maken van deze keuze.
Dank dat u/jij tot hier hebt gelezen. Het was weer een heel verhaal. Ik hoop dat het voldoende een update heeft gegeven. En schroom niet om mij een berichtje te sturen tussendoor (voor als ik weer zo lang wacht met een nieuwe blog).
Bedankt voor het meeleven. Meeleven in vorm van gebed, meeleven door middel van een berichtje/kaartje en meeleven op financieel gebied. Wordt heel erg gewaardeerd.
Liefs en zegen,
Cobie
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!