De Afrikaanse cultuur – Blog 4
Ga naar de pagina van Hannah StruikDe Afrikaanse cultuur begint al aardig te wennen, ik loop een stuk langzamer, begin te dansen en zingen als ik blij ben en de hitte is beter te verdragen. Collega’s die hun pruik staan te kammen in de kleedruimte, heel gewoon. Ook het schip leven begint wat normaler te worden. In plaats van een heel antwoord te formuleren zeg ik nu gewoon ‘Fine thanks, how are you?’ als ik iemand passeer die ‘how are you’ zegt.
Met een keke op stap gaan naar de markt blijft een avontuur op zich. Samen met een andere vrijwilliger ging ik naar de fabric market om stof te kopen. Ik had al geïnformeerd bij anderen die eerder waren geweest. Het wordt afgenomen per lappa (1 yard) en kost circa 3 euro per lappa. Lopend was het ongeveer 30 min. Onderweg kwamen we de schoolkinderen tegen in uniform, moesten we uitwijken voor enorme vrachtwagens en bussen (die niet stoppen) door (in mijn ogen) voetgangersgebied en kwamen er geuren voorbij die ik niet helemaal kon plaatsen. Twee huwelijksaanzoeken verder kwamen we aan op de markt.
Op de markt werden allerlei snuisterijen en benodigdheden aangeboden. Van kettingen, oude computers, bergen kleding op kleedjes, zakjes water, poeder voor limonade, een halve kip, stukken vlees op een kleedje, tupperware, mutsen, onderbroeken tot poppen, uien en knakworst. De mensen zijn heel vriendelijk en vragen allemaal hi how are you. Het is dan gebruikelijk om dit ook terug te zeggen. Op de fabric market heb ik 3 stofjes gekocht, daar ga ik een tas en misschien ook een scrub top van maken voor funky friday! Dan mag iedereen een funky scrubtop aan tijdens het werken.
Op mijn vrije dag ging ik met een groep schoolkinderen van het schip en nog wat anderen naar het HOPE center in Freetown. Hope staat voor hospital out-patiënt extension. Hier gaan patiënten naar toe als ze klaar zijn in het ziekenhuis, maar te ver weg wonen om terug te kunnen komen voor hun vervolg afspraak. Kinderen krijgen les en het is een schone omgeving voor de patiënten zodat ze kunnen herstellen in alle rust. Onderweg naar het ziekenhuis werd de auto van mercy ships aangeklampt door een gezin met een vader, waarbij duidelijk was dat hij blind was. De kinderen vroegen om geld en wilden de auto niet loslaten. Dit is echt heel moeilijk om te zien, je kunt niet iedereen helpen en het werk van Mercy ships is gericht op het helpen van de community door het werk wat ze doen en niet door iedereen geld te geven. Dit zijn lastige momenten omdat je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt dat er onrecht is en dat je niet overal iets aan kunt doen.
In het hope center werd er een quiz georganiseerd voor de oudpatientjes. Ze hadden de vragen goed geoefend en konden bijna alles foutloos beantwoorden. De trots die van de gezichten afstraalde was echt prachtig om te zien en er werd elke keer hard gejuicht bij een goed antwoord. Het is ook superleuk om de patiëntjes terug te zien nadat ik voor ze heb gezorgd op het schip. De vooruitgang die ze hebben geboekt in de tussentijd, vooral de orthopedie patiënten, is ongelooflijk. Tot volgende week!
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Indrukwekkend zeg! Fijn dat je gewend raakt aan de temperatuur. Wat is een scrubtop? Succes met alles!
Mooie berichten Hannah.
Er wordt goed werk verricht. Ook hier geldt dat het helaas (nog) niet zo groot kan worden uitgerold als je misschien zou willen. Fijn dat ook de resultaten zo zichbaar zijn. Eer van je werk.
Ik ben trots op je. Bless you.
Super Han! 🙌
Hannah, wederom leuk om je belevenissen te lezen!
Klaarblijkelijk een wereld van verschil met Nederland. Veel succes in je werk.
Groet,
Ditty