Eerste werkweek – Blog 3
Ga naar de pagina van Hannah StruikAan het begin van deze week mocht ik weer uit isolatie. Ik kwam de diningroom binnen en mijn reismaatjes begonnen te juichen. ‘Je bent er weer! In het land der levenden!’ Dat was een leuk ontvangst. In de kerkdienst op het schip zongen we ‘s avonds het nummer ‘Holy forever.’ Dat nummer zingen we ook vaak in onze kerk in Nederland. Ik realiseerde me dat de God uit Nederland ook in Sierra Leone precies dezelfde is en dat we met christenen over de hele wereld Hem kunnen aanbidden!
Maandag mocht ik eindelijk beginnen met een dayshift. Ik werd ingewerkt door een verpleegkundige uit Zweden en dit was een leuke start op de kinderafdeling. De dienst wordt gestart met een kort gebed en daarna de overdracht. We zorgden die dag samen met de daycrew voor 4 kindjes die werden geopereerd aan een liesbreuk. Dit is een veelvoorkomend probleem en wordt vaak pas laat verholpen waardoor de liesbreuk soms wel zo groot is als een tennisbal. Voordat de kindjes naar OK gaan liggen ze stil in bed en kijken met grote ogen van: ‘Wat gaat mij overkomen en doet dat zeer?’ Andere kindjes rennen rond over de afdeling en spelen zorgeloos met blokken totdat we een call krijgen dat we naar de holding kunnen.
Dinsdag mocht ik zelf aan de slag. Aan het begin van mijn dienst eerst het dossier doorspitten. Dat gaat hier allemaal op papier in een map. Hier teken je de medicatie in af, staat het OK rapport en wordt de artsenvisite verwerkt. Samen met mijn collega en iemand van de daycrew gaven we uitleg aan de caregivers (familielid of verzorger van het kind) over het ontslag. Alle caregivers kwamen rond de tafel zitten, wij legden uit aan de day crew en zij vertaalde het naar Crio. Dat was al een schouwspel opzich. Met veel armgebaren, veel lachen en veel lawaai werd uitgelegd dat je moet voorkomen dat je geconstipeerd raakt en dat je daar pinda’s, groente en fruit voor moet eten. Iedereen in een deuk.
Tijdens mijn dagdienst op de adult unit gaf ik uitleg aan een patiënt over de ontslagmedicatie, samen met iemand van de lokale daycrew. Toen er na de uitleg nog steeds een vraagteken op zijn gezicht stond, vroeg ik aan de daycrew of hij ons wel begreep. Hij gaf aan dat hij eigenlijk een andere taal sprak. Verbaasd keek ik hem aan, ik dacht dat er alleen Crio of Engels werd gesproken. Hier moest hij om lachen. Eh nee, in Sierra Leone worden alleen al 16 verschillende talen gesproken. En dat is dan niet zoals Vlaams en Nederlands, ze begrijpen elkaar echt niet. Er werd een andere lokale crew bijgehaald en zij kon het goed vertalen. Sommigen spreken zelfs 6 of 7 lokale talen.
Op zaterdag gingen we een dagje naar het strand, Bureh beach. Dit is een heerlijk subtropisch strand met prachtige palmbomen en een verfrissende zee. Het leek net of we in een microsoft screensaver waren binnen gewandeld. De rit ernaartoe duurde ongeveer 1,5 uur en onderweg was van alles te zien. Bijvoorbeeld de slagboom. We kwamen bij het gebied aan waar we door een soort slagboom moesten. Er zit dan iemand in een huisje die een touw omhoog houdt en als de ‘slagboom’ naar beneden gaat, het touw laat zakken. We konden zo doorrijden en kwamen aan bij het strand. Hier was het wel oppassen voor de straathonden, die overal tussendoor lopen. Al met al een heerlijk dagje en opgeladen voor volgende week.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!
Oh heerlijk om te lezen over de geschreven dossiers e.d.
Nog niet zo lang geleden deden we dat hier ook nog gewoon hoor;). Fijn dat je het al naar je zin hebt!
Lieve Hannah,
Dank voor je verslag. Fijn dat je weer opgeknapt bent. Het lijkt me vergeleken met je ziekenhuis ervaring echt een heel andere wereld als ik dat zo lees;-) Veel wijsheid bij de vertaalslag. Heel speciaal dit mee te maken en er onderdeel van te mogen zijn. Zegen en groetjes, xxx Gerry
Geweldig zeg. Mooi om vanuit NL mee te kunnen lezen met je avonturen. Heb je al een stofje gevonden op de stoffenmarkt? Zegen en geniet van deze bijzondere tijd! Groet, Jacolien
Dankjewel voor het delen.
Indrukwekkend.Uit isolatie! Gelukkig.
Och die kindjes met hun liesbreuk, ook niet ongevaarlijk.
(Ik ben ook weer even in Mali in mijn herinnering als ik je blog lees).
Zegen gebeden!
Veel groeten, Ruud en Gerlies